WeBible

1 - Ik walg nu toch van het leven, En laat dus de vrije loop aan mijn klagen; Ik spreek in de bitterheid van mijn ziel,

2 - En zeg tot God: Behandel mij niet als een schuldige; Laat mij weten, waarom Gij tegen mij strijdt!

3 - Brengt het U voordeel, dat Gij verdrukt, Dat Gij het werk uwer handen verwerpt, Maar de plannen der bozen begunstigt?

4 - Hebt Gij ogen van vlees, Ziet Gij, zoals mensen dat doen;

5 - Zijn uw dagen als die van een sterveling, Uw jaren als de levensduur van een mens:

6 - Dat Gij op zoek zijt naar mijn schuld, En naar mijn zonden blijft vorsen,

7 - Ofschoon Gij weet, dat ik niet schuldig ben, En niemand mij uit uw hand kan redden?

8 - Uw eigen handen hebben mij gevormd en gewrocht, En nu zoudt Gij me weer gaan vernielen?

9 - Bedenk toch, dat Gij mij als leem hebt gekneed: En Gij voert mij terug naar het stof?

10 - Hebt Gij me niet als melk laten vloeien, En als kaas laten stremmen;

11 - Mij niet bekleed met huid en met vlees, Met beenderen en spieren samengeweven?

12 - In uw goedheid hebt Gij mij het leven geschonken Uw zorg heeft mijn adem bewaakt,

13 - Maar dit was uw heimelijke toeleg daarbij, Ik weet, dat Gij dit hadt besloten:

14 - Als ik zondigde, mij in het oog te houden, En mij mijn misdaad niet te vergeven;

15 - Was ik schuldig: Wee mij! En was ik onschuldig, Toch zou ik mijn hoofd niet mogen verheffen, Zat van smaad en gedrenkt met ellende!

16 - Hief ik het op, Gij zoudt jacht op mij maken, als een luipaard, Mij telkens uw wondere macht laten voelen,

17 - Uw vijandschap jegens mij weer vernieuwen; Gij zoudt uw toorn op mij nog verdubbelen, Gij riept troepen en legers tegen mij op!

18 - Waarom hebt Gij mij dan uit de schoot laten komen, Gaf ik de geest niet, eer een oog mij aanschouwde?

19 - Dan was ik nu, als had ik nimmer bestaan, En was van de schoot naar het graf gedragen.

20 - Ach, mijn levensdagen zijn maar gering, Laat mij met rust, dat ik een weinig vreugde beleef,

21 - Eer ik heenga, vanwaar ik niet terugkom, Naar het land van duisternis en schaduw des doods;

22 - Naar het sombere land, waar wanorde heerst, De dag als een stikdonkere nacht!