WeBible

1 - Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

2 - Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

3 - Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

4 - Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

5 - Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

6 - Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

7 - Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

8 - Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

9 - Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

10 - Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

11 - En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

12 - Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

13 - Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

14 - Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

15 - Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

16 - Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

17 - Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

18 - Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

19 - Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

20 - Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

21 - En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

22 - Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

23 - Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

24 - Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

25 - Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

26 - De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

27 - De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

28 - Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

29 - Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!