WeBible

1 - Zie, Jahweh ontvolkt En vernielt de aarde; Hij keert haar onderstboven, Verstrooit haar bewoners!

2 - Het zal den priester vergaan als het volk, Den slaaf als zijn meester, Slavin als gebiedster, Verkoper als koper, Borger als lener, Schuldeiser als schuldenaar.

3 - Ja, de aarde wordt geheel ontvolkt, En schoongebezemd heel en al; Want Jahweh heeft het gezegd, Dit woord gesproken.

4 - De aarde treurt en verkwijnt, De wereld verwelkt en versmacht, De hemel vergaat met de aarde.

5 - Want de aarde is onder haar bewoners bezoedeld: Ze hebben de wet overtreden, de geboden verkracht, Verbroken het eeuwig verbond.

6 - Daarom verslindt de vervloeking de aarde, En moeten haar bewoners het boeten; De bewoners der aarde worden verteerd, Weinig mensen blijven er over.

7 - De wijntros kwijnt, de wingerd versmacht, Wat dartel is, zucht;

8 - Het gejubel der pauken verstomt, Weg is het vrolijk gejoel, het juichen der citers;

9 - Men drinkt geen wijn meer bij gezang, De drank smaakt bitter aan den drinker.

10 - De steden liggen in puin en verlaten, Alle huizen gesloten, versperd;

11 - In de straten gejammer om wijn, Weg alle vreugd en blijdschap op aarde!

12 - In de steden zijn enkel puinhopen over, De poorten liggen vertrapt en verbrijzeld.

13 - Ja, zó zal het wezen op aarde Te midden der volken: Als na het afslaan van de olijven, Als bij ‘t nalezen op het eind van de oogst!

14 - Dan zal men jubelen, En de grootheid van Jahweh bezingen! Men juicht in het westen,

15 - Tot aan de grens van het oosten: Brengt eer aan Jahweh Op de kusten der zee, Aan de Naam van Jahweh, Israëls God!

16 - En van het einde der aarde horen wij zingen: Glorie den vrome! Maar er wordt ook geroepen: Ik ben verloren, Wee mij, verloren! De afvalligen vallen, De verraders storten verraderlijk neer.

17 - Verschrikking, kuilen en strikken Voor u, bewoners der aarde.

18 - Wie de verschrikking ontvlucht, Hij valt in de kuil; Wie de kuil nog ontsnapt, Wordt in de strikken gevangen! Ja, de sluizen des hemels Staan boven al open. De fundamenten der aarde worden geschokt;

19 - De aarde gaat splijten en bersten, Versplintert en scheurt, Wankelt en tuimelt,

20 - Waggelt als een beschonkene, Sliert heen en weer als een hangmat. Haar misdaden drukken haar neer, Ze valt, en staat niet meer op.

21 - Op die dag zal Jahweh bestraffen Het hemels heir in de lucht, Met de vorsten der wereld op aarde.

22 - Ze worden gebonden, gesperd in een kuil, In een kerker gevangen, Voor lange tijden gestraft!

23 - De maan zal blozen, de zon zich schamen, Want Jahweh der heirscharen zal heersen als Koning Op de berg Sion, in Jerusalem; En voor zijn oudsten zal zijn heerlijkheid stralen!