WeBible

1 - Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

2 - Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

3 - Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

4 - Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

5 - Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

6 - Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

7 - Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

8 - Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

9 - Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

10 - Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

11 - Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

12 - Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

13 - Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

14 - Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

15 - Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

16 - Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

17 - Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

18 - Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

19 - En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

20 - "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

21 - Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

22 - Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

23 - Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

24 - Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

25 - De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

26 - Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

27 - Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

28 - Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

29 - Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

30 - Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

31 - Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

32 - Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

33 - Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

34 - Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

35 - Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

36 - Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

37 - Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

38 - Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

39 - Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht,; die vervliegt, en niet keert.

40 - Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

41 - Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

42 - Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

43 - En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

44 - Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

45 - Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

46 - Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

47 - Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

48 - Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

49 - En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

50 - Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

51 - Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

52 - Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

53 - Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

54 - Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

55 - Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

56 - Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

57 - Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

58 - Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

59 - God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

60 - Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

61 - Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

62 - Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

63 - Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

64 - Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

65 - Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

66 - Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

67 - Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

68 - Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

69 - Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

70 - En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

71 - En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

72 - Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!