WeBible

1 - Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 - Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 - Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 - Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 - Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 - Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 - Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 - Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 - Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 - Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 - Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 - Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 - Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

14 - Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 - Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 - Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 - Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 - Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 - Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 - Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 - Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 - Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.