WeBible

1 - Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.

2 - Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.

3 - Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.

4 - Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!

5 - Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,

6 - so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!

7 - For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.

8 - Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,

9 - ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.

10 - Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?

11 - Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,

12 - so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann ’kje vekkja deim or svevnen.

13 - Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa!

14 - Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.

15 - Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.

16 - Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;

17 - mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!

18 - Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,

19 - Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni

20 - og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.

21 - Han veit ’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;

22 - Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»