WeBible

1 - Då svara Job og sagde:

2 - «Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.

3 - Vert det ’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?

4 - Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;

5 - eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.

6 - Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.

7 - Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.

8 - Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.

9 - Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg

10 - og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.

11 - Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.

12 - Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.

13 - Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.

14 - Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.

15 - Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.

16 - Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,

17 - endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.

18 - Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!

19 - Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.

20 - Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.

21 - Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.

22 - Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem ’kje att.