WeBible

1 - Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

2 - «Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

3 - Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

4 - Veit du ’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

5 - ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

6 - Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

7 - han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

8 - Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

9 - Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

10 - Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

11 - Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

12 - Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

13 - sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

14 - so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

15 - Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

16 - Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

17 - Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

18 - Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert ’kje glad.

19 - Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

20 - Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp ’kje undan.

21 - Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

22 - I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

23 - Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

24 - Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

25 - ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

26 - Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

27 - Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

28 - Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

29 - Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»