WeBible

1 - Kvi hev ’kje Allvald tider set? Kvi ser hans vener ei hans dagar?

2 - Dei fører deildesteinar burt, stel fe og sender det på beite,

3 - tek asnet frå den faderlause; tek kui enkja eig i pant.

4 - Driv fatigfolk frå vegen burt; alt landsens småfolk kryp i skjol;

5 - Lik ville asen fer dei ut til øydemarki med sitt stræv; og veidefang på ville heid er maten borni deira fær.

6 - Dei haustar mark ved nattetid, og gudlaus manns vinhage plundrar.

7 - Um natti nakne, utan klæde, dei hev for kulden inkje dekkje.

8 - Dei våte vert av regn på fjell, held seg i bergufs utan livd,

9 - Ein farlaus lyt frå moderbarm ein armings klæde gjeng i pant.

10 - Dei nakne gjeng og klædelause, i hunger dei på kornband dreg.

11 - Dei kreistar olje innum murar, dei persar vin og tyrster lel.

12 - Frå byen høyrest styn av menner, og gjenomstungne skrik um hjelp, men Gud ser ei slik meningsløysa.

13 - Det finst og fiendar åt ljoset; dei kjenner ikkje ljossens vegar og held seg ei på ljossens stigar.

14 - Ved dagsprett mordaren stend upp, slær arm og fatig mann i hel, um natti er han so som tjuven.

15 - Horkaren spæjar etter skyming; han tenkjer: «Inkje auga ser meg.» Sitt andlit gøymer han med maska.

16 - I myrkret bryt dei inn i hus, dei som ved dag seg inne stengjer dei seg inne; av ljoset vil dei ikkje vita.

17 - Myrk natt er morgon for deim alle; for natteskræmslorne dei kjenner.

18 - Snøgt fer han yver vatnet burt, bannstøytt vert jordi hans i landet; til vinberg gjeng han ikkje meir.

19 - Som snøvatn kverv for turk og hite, so gløyper helheim deim som synda.

20 - Av moderlivet gløymd han er, og makkar mettar seg på honom; det ingen er som minnest han; so brotsverk brest liksom eit tre.

21 - Han plundra ho som ikkje fødde, som ufør var til barne-eign; mot enkja gjorde han ’kje vel.

22 - Men han styd valdsmann med si kraft, og dei fær atter standa upp som hadde mist all von um livet.

23 - Han styd deim so dei liver trygt, hans augo vaktar deira vegar.

24 - Høgt stig dei, brått - dei er ’kje meir - dei sig og døyr som alle andre, vert skorne av som aks på strå.

25 - Er det ’kje so? Kven legg imot? Kven gjer no mine ord um inkje?»