WeBible

1 - Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

2 - Job tok til ords og sagde:

3 - «Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

4 - Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

5 - Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

6 - og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

7 - Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

8 - Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

9 - Og morgonstjernor skal ’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

10 - av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

11 - Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

12 - Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

13 - So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

14 - hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

15 - hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

16 - ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

17 - Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

18 - og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

19 - Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

20 - Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

21 - som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

22 - som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

23 - til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

24 - Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

25 - Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

26 - Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»