WeBible

1 - For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.

2 - Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!

3 - Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.

4 - So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.

5 - Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.

6 - Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.

7 - Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.

8 - Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.

9 - Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.

10 - Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.

11 - Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,

12 - og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;

13 - anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.

14 - Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!

15 - Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?

16 - Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?

17 - Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?

18 - Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?

19 - Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.

20 - Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?

21 - No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.

22 - Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.

23 - Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.

24 - Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»