WeBible

1 - Då tok Job til ords og sagde:

2 - «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

3 - Um han med honom vilde trætta, han kann ’kje svara eitt til tusund.

4 - Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

5 - som fjelli flyt, dei veit ’kje av det, og velter deim upp i harm,

6 - som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

7 - som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

8 - som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9 - hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

10 - Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

11 - Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

12 - Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

13 - Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

14 - Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

15 - Um eg hev rett, eg kann ’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

16 - Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

17 - Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

18 - han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

19 - Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

20 - Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

21 - Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

22 - Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

23 - Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

24 - Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det ’kje han, kven er det då?

25 - Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

26 - Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

27 - Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

28 - då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

29 - For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

30 - Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

31 - Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

32 - Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

33 - d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

34 - Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

35 - eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.