WeBible

1 - Men den fyrste dagen i vika, tidleg i otta, kom dei til gravi, og hadde med seg kryddorne som dei hadde laga til.

2 - Då fekk dei sjå at steinen var velt ifrå gravi;

3 - dei gjekk inn, men fann ikkje likamen åt Herren Jesus.

4 - Dei visste ikkje kva dei skulde tenkja um dette; då stod det med ein gong tvo menner i skinande klæde innmed deim,

5 - og med dei fulle av otte stirde nedfyre seg, sagde mennerne til deim: «Kvi leitar de etter den livande millom dei daude?

6 - Han er ikkje her; han hev stade upp att. Kom i hug kva han sagde med dykk då han endå var i Galilæa,

7 - at Menneskjesonen skulde gjevast i henderne på synduge menneskje og krossfestast, og standa upp att tridje dagen!»

8 - Då kom dei i hug ordi hans,

9 - og dei gjekk burt att frå gravi, og fortalde alt dette til dei elleve og alle dei andre.

10 - Det var Maria Magdalena og Johanna og Jakobs-Maria og dei hine kvinnorne i fylgjet deira - dei sagde dette med apostlarne;

11 - men dei tenkte det var noko vas dei for med, og trudde deim ikkje.

12 - Peter sprang like vel av stad til gravi, og då han lutte seg ned, såg han ikkje anna enn likklædi; so gjekk han burt att, og undrast med seg yver det som var hendt.

13 - Same dagen gjekk tvo av deim utetter til ein liten by som heiter Emmaus, og ligg ei mil frå Jerusalem,

14 - og på vegen tala dei med einannan um alt det som nyst hadde hendt.

15 - Med dei no gjekk og tala og dryfte det med kvarandre, kom Jesus sjølv innåt og slo fylgje med deim;

16 - men augo deira var fjetra, so dei kjende honom ikkje.

17 - «Kva er det for ting de røder so um, med de gjeng etter vegen?» spurde han. Då stana dei, og det var sjåande til at dei sturde.

18 - Og den eine av deim - han heitte Kleopas - tok til ords og sagde til honom: «Du må visst vera den einaste som held til i Jerusalem og ikkje veit kva som hev hendt der desse dagarne!»

19 - «Kva for noko?» spurde han. «Det med Jesus frå Nasaret,» svara dei, «han som var ein profet, megtig i gjerning og ord for Gud og alt folket,

20 - korleis øvsteprestarne og rådsherrarne våre fekk dømt honom frå livet og krossfeste honom.

21 - Og me vona at han var den som skulde løysa ut Israel. Og med alt det so er det no på tridje dagen sidan dette gjekk fyre seg.

22 - Men so hev og nokre kvinnor i flokken vår sett oss i uro og undring; dei var i otta ved gravi,

23 - og fann ikkje likamen hans, men kom og fortalde at dei hadde set ei syn av englar, og at englarne hadde sagt at han liver.

24 - Nokre av felagerne våre gjekk då ut til gravi, og fann det heiltupp so som kvinnorne hadde sagt, men honom såg dei ikkje.»

25 - «Å, for uvituge de er,» svara han, «og for seinhuga til å tru alt det som profetarne hev tale!

26 - Laut ikkje Messias lida dette, fyrr han kunde ganga inn til sin herlegdom?»

27 - So tok han til frå Moses og alle profetarne, og i alle skrifterne lagde han ut for deim det som er sagt um honom der.

28 - Då dei var tett innmed den byen dei skulde til, lest han vilja ganga lenger.

29 - Men dei nøydde honom og sagde: «Ver hjå oss! Det lid til kvelds, og dagen hallar.» So gjekk han inn og var hjå deim.

30 - Som han no sat til bords med deim, tok han brødet og velsigna det, og braut det og gav deim.

31 - Då vart augo deira upplatne, so dei kjende honom att; men i det same kvarv han burt for augo deira.

32 - Då sagde dei med einannan: «Brann ikkje hjarta i oss då han tala med oss på vegen, då han lagde ut skrifterne åt oss?»

33 - Og dei tok ut i same stund, og gjekk attende til Jerusalem. Dei fann dei elleve og felagarne deira samla, og dei sagde:

34 - «Herren hev sanneleg stade upp att, og hev synt seg for Simon.»

35 - Og sjølve fortalde dei um det som hadde hendt på vegen, og korleis dei hadde kjent honom då han braut brødet.

36 - Best dei tala um dette, stod han sjølv midt ibland deim og sagde: «Fred vere med dykk!»

37 - Dei kvakk og vart rædde, og trudde det var ei ånd dei såg.

38 - Då sagde han til deim: «Kvi er de so forstøkte, og kvifor vaknar det tvil i hjarta dykkar?

39 - Sjå henderne og føterne mine, at det er eg sjølv! Kjenn på meg og sjå! Ei ånd hev då ’kje kjøt og bein, som de ser eg hev.»

40 - Då han hadde sagt det, synte han deim henderne og føterne sine.

41 - Då dei endå ikkje kunde tru for gleda, men berre undra seg, sagde han: «Hev de noko etande her?»

42 - Dei gav han eit stykke steikt fisk og noko av ei honningkaka,

43 - og han tok det og åt det for augo deira.

44 - So sagde han til deim: «Dette var det eg tala til dykk um då eg endå var i lag med dykk, at alt som er skrive um meg i Moselovi og profetarne og salmarne, laut sannast.»

45 - So let han upp for tankarne deira, so dei kunde skyna skrifterne.

46 - «So stend skrive,» sagde han, «at Messias skal lida og standa upp frå dei daude tridje dagen,

47 - og i hans namn skal umvending og syndeforlating ropast ut for alle folkeslag; frå Jerusalem skal det ganga ut.

48 - De skal sjølve vitna um dette.

49 - Og no vil eg senda yver dykk det som far min hev lova; men de skal halda dykk rolege i byen, til de vert budde med kraft frå det høge.»

50 - Sidan tok han deim med seg ut or byen, til burt imot Betania, og han lyfte upp henderne og velsigna deim.

51 - Og med han lyste velsigningi, skildest han frå deim og for upp til himmelen.

52 - Og dei kasta seg på kne og tilbad honom. So gjekk dei attende til Jerusalem i stor gleda,

53 - og sidan var dei allstødt i templet og lova og prisa Gud.